INTERVIEW - Zusters kunnen een verbinding hebben die zó diep is. Zó makkelijk. En zó rechtstreeks van hart tot hart. De drie gezusters van Dijk kunnen heel goed met elkaar praten, maar daar ligt ook meteen hun valkuil. Jo-Ann, Elisa en Sue-Ellen over zusterliefde: de basis van positiviteit.
Jo-Ann (Paramaribo, ’86) is de oudste van de drie. Elkaar ondersteunen waar het nodig is. Dat is wat zusterliefde voor Jo-Ann betekent. Ze leert het kappersvak op de Nederlandse Kappersacademie in Rotterdam. Nu is ze te vinden in de Addictive Beauty Salon in Paramaribo. Haar grootste droom is een eigen salon. Ze werkt stap voor stap aan een gezonde levensstijl. “Ik kies nu voor thee in plaats van koffie. En ik koop bijna geen soft meer, maar drink meer water. Maar ja, gezond drinken is ook niet alles. Ik zou ook graag meer willen bewegen,” aldus Jo-Ann.
Delen
Mijn zusjes weten alles over mij. En als ik zeg alles, bedoel ik ook echt alles. Ik deel mijn diepste geheimen met ze, omdat ik ze ook echt vertrouw. In onze gesprekken is er ruimte voor pijnlijke thema’s. Als iets onderhuids blijft woelen bij mij, geeft het onrust. Maar wanneer het gedeeld wordt, kan ik het een plek geven.
Ik voel me veilig bij mijn zusjes. Er wordt niet over elkaar geroddeld of gemoederd. Ik mag er zijn, met mijn plus- en minpunten. Het is gewoon heel fijn om te weten, dat ik dat in mijn leven heb. Wat mijn zussen mij brengen is vooral heel veel positiviteit. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om geen zusters te hebben. Of dat ik ze heb, maar nooit zou zien. Ik denk sowieso dat het voor iedere vrouw belangrijk is om een netwerk van vrouwen te hebben. Je kunt kracht putten uit het samen zijn.
Verantwoordelijkheid
Onze ouders hebben vier kinderen. We hebben een oudere broer, daarna komen wij drietjes. Op jonge leeftijd vond ik het soms best lastig om de oudste te zijn van de meisjes. Ik ben degene die het ijs brak voor mijn zusjes. Ik was de eerste die de tak’taki en bari moest aanhoren. Mijn zusjes hoorden dat dan via mij, dus dat hoefde dan niet meer te gebeuren voor hun. Mijn zusjes geven mij ook het gevoel dat ik de oudste ben. Ze geven me die drive zeg maar. Ik vind het leuk, ik voel me best wel belangrijk. Dat komt doordat ik me verantwoordelijk voel om een goed voorbeeld voor ze te zijn. Een zusterband is niet te vergelijken met een vriendinnenband. Ik voel me echt verbonden met mijn zusjes. En ik weet, deze twee meiden blijven in mijn leven tot het eind. Dus ruzies kunnen niet te lang duren, we komen niet van elkaar af.
Gunnen
Ik heb echt het gevoel dat mijn zusters mij het allerbeste gunnen. Dat zie ik soms wel eens anders om mij heen. Dan zie ik dat zusters jaloers op elkaar zijn omdat de ene een betere baan heeft, of mooiere krullen. Dat soort dingen. Dat hebben wij dus echt niet. Ik voel echt die power van mijn zusters. Ze zoeken klanten voor me en dromen ook met me mee om ooit mijn eigen salon te openen. Dit is echt een teken voor mij dat ze me het allerbeste gunnen.
Elisa over Jo-Ann
Jo-Ann is echt een bikkel, want ze durft risico’s te nemen. Ze maakt plannen en zet ze door. Ze is ook heel actief. Wanneer we met z’n drietjes zijn, is zij altijd degene die voorstelt om een spelletje te doen. Dat heeft ze al vanaf dat we klein waren. Maar ze heeft ook haar momenten hoor. Als ze niet in de stemming is, doet ze ook echt niet mee. Of ze is helemaal erin, of niet. Ze doet niet mee met een zuur gezicht.
Elisa (Paramaribo, ’88) is de middelste van de drie. Volgens Elisa wordt zusterliefde gekenmerkt door een eeuwige emotionele en innerlijke verbondenheid. Zij gelooft dat deze verbondenheid zorgt voor harmonie. Twee jaren geleden rond ze haar studie Bouwkunde aan de Hogeschool van Utrecht af. Nu werkt ze met plezier bij KDV Architects in Paramaribo. Volgens haar zusters is zij de rustigste van het stel. Je kan haar wakker maken voor fruit, en ze houdt het allermeeste van rambutan.
Waardering
We zijn opgegroeid op Reeberg. Ver van de bewoonde wereld dus. Dus ’s middags na schooltijd hadden we geen playdates met schoolvriendinnen. Dan speelden we met elkaar op de melkboerderij. Mijn zusters vervulden dus ook een vriendinnenrol. Ik denk dat dat heel veel invloed heeft gehad op de zusterband die we nu hebben. Van kleins af aan zijn we verbonden. En we delen dezelfde opvoeding.
Op Reeberg hadden we niet veel. Ik bedoel, we hadden veel ruimte, rust en natuur. Maar we hadden bijvoorbeeld geen luxe zoals een huistelefoon, winkels in de buurt of leidingwater. We weten waar we vandaan komen en juist daarom hebben we veel waardering voor de dingen die we nu hebben.
Karakter
Alledrie hebben we een totaal ander karakter. We zijn niet hetzelfde, we denken niet hetzelfde. Maar desondanks leven we in harmonie. Soms hebben we ruzie, maar dat hoort er gewoon bij. Niemand is hetzelfde. En waar het volgens mij om gaat is hoe we het oplossen. Dat is ook onze kracht denk ik. Wanneer een discussie hoog oploopt, kijken we niet meer naar de verschillen, maar gaan juist opzoek naar waar we het nog wel over eens zijn. En van daaruit praten we verder.
Sisterdate
We onderhouden onze band door regelmatig een sisterdate te plannen. Dan doen we iets leuks. Dus echt alleen wij zusters onderling. Zonder aanhang. Op deze manier leren we elkaar goed kennen. Het gaat om het bewust samenkomen, om iets aan elkaar te hebben op een zusterlijke manier. We kijken van tevoren hoeveel budget we hebben. En iedereen betaalt gewoon z’n eigen ding. Eerlijk verdeeld dus. Laatst zijn we gaan zwemmen. Nou ja, niet echt zwemmen hoor. Gewoon liggen, chillen, foto’s maken en de laatste nieuwtjes delen enzo. We zien elkaar sowieso eens in de twee weken. Soms vaker, wanneer we toevallig in het weekend allemaal vrij zijn. Dan zien we elkaar op Reeberg in ons ouderlijk huis.
Sue-Ellen over Elisa
Elisa is van ons de meest rustige. Ze is heel wijs. Ze leest heel veel en probeert zichzelf altijd te ontwikkelen. En als ze iets doet, dan doet ze het ook heel goed. En ze probeert ten alle tijde kalm te blijven. Ze zorgt er ook voor dat ik rustig blijf. Wanneer ik agressief doe zegt ze: “Wella doe rustig hoor, je doet dingen die op niks slaan.” Ik moet eerlijk toegeven dat ze dan altijd gelijk heeft.
Sue-Ellen (Paramaribo, ’92) a.k.a. Wella heeft de studie Delfstofproductie gedaan. Zodra ze het zich kan permitteren wil ze doorstuderen voor haar Master. Ze inspireert haar zussen om gezonder te leven. Sue-Ellen gaat drie keren per week naar de gym, waar ze helemaal losgaat. Ze vervangt haar rijst voor bulgur.Voor haar is zusterliefde iets helends. Het zet haar in kracht en verbindt haar met haar zussen én met iets dat haar overstijgt. Iets vrouwelijks.
Gemis
Er zijn momenten geweest dat ik mijn zusters echt miste. Met kerst en oudjaar bijvoorbeeld. Of wanneer ik verliefd was. Of wanneer ik niet wist wat ik moest dragen. Of wanneer ik verdrietig was. Dat zijn van die momenten dat ik mijn zusters het liefst bij me wil hebben. Het was vooral in die periode dat ze beide in Nederland studeerde. Toen ze weggingen was het alsof ik een gat had in mijn leven. Maar juist doordat we elkaar weinig zagen groeide onze band meer. We hadden veel meer online en telefonisch contact.
De jongste
Vroeger kende ik mijn zusters alleen als diegene die er altijd waren. Diegene van wie ik een blousje leende. Dat soort dingen. Naarmate ik ouder werd had ik echt het gevoel dat ze me meer erbij betrokken. We konden uitgaan en vrijer praten over jongens en dat soort dingen. Dus eigenlijk vanaf dat moment, voelde ik echt een zusterliefde. Als jongste van de drie, keek ik echt op naar mijn zussen. Bij mijn zussen was altijd alles beter. Ze waren mijn rolmodellen zeg maar. Dan praat ik over hoe Jo-Ann lotion zet voor haar lichaam. En Elisa die zo wijs is en advies geeft over mode, jongens, of wat dan ook. Nu kijk ik natuurlijk nog steeds naar ze op, maar projecteer ik mezelf niet meer op hun. Ik ben volwassen en heb mijn eigen ding.
Gevoelens
Ik vind het fijn dat mijn zussen luisteren. Ze beginnen niet meteen met een oplossing of met het wegwuiven van mijn gevoelens. Dat we zo goed kunnen praten is echt fijn. Maar daar ligt ook meteen onze valkuil. Wij kunnen eindeloos over onze gevoelens praten. En we raken makkelijk in elkaar verstrengeld, dat we, als het ware elkaars gevoelens overnemen. En dan willen we elkaar advies geven. Dat is echt dat vrouwelijke, dat zorgzame knuffelhormoon waarvan we ons beter gaan voelen.
Jo-Ann over Sue-Ellen
Ze is de jongste, maar soms denk ik dat ze de oudste is. Echt een baasje kan ze zijn, van tijd tot tijd. Ze heeft een sterk karakter. Ze weet wat ze wil. En hierdoor komt ze zelfverzekerd over. Ik denk dat ze dat ook is. Ze heeft haar eigen denkwijze. En het maakt niet uit als mensen haar een ander verhaal willen opleggen. Ze staat sterk in haar schoenen, dus blijft bij haar eigen mening. Ze doet me heel veel denken aan Kenny, onze oudere broer. Ze zijn de liefste, maar ze hebben hun momenten. Dus je moet weten hoe met ze om te gaan.
De gezusters van Dijk zijn opgegroeid op de boerderij op Reeberg
A sisas disi tyari soso fatu
Zusterliefde op Reeberg. Foto hierboven, van links naar rechts de gezusters van Dijk: Jo-Ann (de oudste), Sue-Ellen (de jongste) en Elisa
