PERSOONLIJK VERHAAL - Lorraine is altijd tevreden met zichzelf geweest, alleen die zelfacceptatie was er nog niet helemaal. Je zou denken dat dat hetzelfde is, maar voor haar was dat niet zo. Ze vertelt dat zelfliefde heeft geleid tot zelfacceptatie. Dat is Lorraine’s sleutel tot innerlijke rust. Nu merkt ze dat haar energie positiever is en dat geeft ze door aan de mensen om haar heen.
Soms wil ik gewoon voor eens en altijd ergens een punt achter zetten. Bijvoorbeeld dat ik een mix ben van een Surinaamse vader en Nederlandse moeder. Tot op de dag van vandaag krijg ik wekelijks de vraag of ik mij meer Surinaams of Nederlands voel. Het feit dat ik in eerste instantie al zou moeten kiezen vind ik raar. Ik weet dat ik niet per se Surinaams oog voor iedereen. Toen mijn haar bijvoorbeeld langer was, vroeg men vaak of ik Marokkaans of Latina was. Doordat ik door mijn vader ben opgevoed tot mijn puberteit, voel ik wel meer connectie met mijn Surinaamse kant. Maar een connectie voelen, betekent niet dat ik daar ook partij voor kies. Dat is ook onmogelijk. Want ik ben ik.
Toen ik nog jonger was dacht ik er iets minder makkelijk over. Ik zat in een identiteitscrisis. Aan de ene kant voelde ik me ‘trots’. Aan de andere kant voelde ik me ‘minder’. Ik kan me nog herinneren dat in de geschiedenisboeken de ‘witte’ als held werd afgebeeld en de ‘zwarte’ als ongeschoold. Ik was super trots om Nederlander te zijn. In mijn onderbewuste had ik mezelf aangeleerd dat wit ‘slim, goed en mooi’ was. En dat zwart ‘dom, stout en lelijk’ was. Superieur versus inferieur. Dit onderbewuste werd getriggerd en deels bevestigd door de media.
Ik herken mezelf in mijn zoon die voorheen gepest werd om zijn huidskleur. Ik leer hem waar hij vandaan komt, dat hij trots op zichzelf kan zijn en dat niemand hem daar anders over mag laten denken. Nu ik weet dat Zwarte Piet niet voor iets leuks staat en dat de slavernij niet helemaal zo is gegaan zoals in de geschiedenisboeken verteld wordt, kan ik hem daar beter in begeleiden.
Lorraine herkent zichzelf in haar zoon
Okay, weer even terug naar die identiteitscrisis. Ik ben eigenlijk altijd tevreden geweest met mezelf; alleen die zelfacceptatie was er nog niet helemaal. Je zou denken dat dat hetzelfde is, maar dat is het voor mij niet. Één jaar lang heb ik intensieve therapie gehad waarin ik heb geleerd mezelf te accepteren. Toen ik een gezonde relatie met mezelf kreeg, kon ik ook anderen accepteren om wie ze zijn.
Dus naarmate ik ouder werd, werd ik ook meer zelfbewust. Dat betekent voor mij dat ik mijn zwaktes, mijn falen, mijn sterkte en kracht kon leren accepteren. Ik heb namelijk een hele grote behoefte aan communicatie en duidelijkheid. Mijn kracht is dan ook communiceren. Tevens is dit ook mijn zwakte. Ik wil vaak té veel zeggen, waardoor ik dicht kan klappen of juist te veel zeg. Ook heb ik een hele sterke persoonlijkheid en voor een geruime tijd wilde ik die afzwakken, terwijl ik dan juist buiten mezelf om zou gaan en niet meer bij mezelf zou staan.
Dus de zelfliefde en zelfacceptatie zijn één geworden, waardoor ik honderd procent hou van de persoon die ik in de spiegel zie. De liefde voor mezelf heeft geleid tot zelfacceptatie en dat is voor mij de sleutel tot innerlijke rust. Ik heb weer een gezonde nachtrust, zonder onderbroken te worden door gedachtes die door mijn hoofd malen, waardoor ik mij lichamelijk, fysiek en emotioneel beter voel.
Ook merk ik dat mijn energie positiever is en ik geef dat door aan de mensen om mij heen. Mijn vriendenkring is veranderd. Sommigen zijn zelfs uit mijn leven. Ik maak nu een bewuste keuze dat ik niet meer anderen tevreden hoef te houden. Weet je, ik kan het nooit de hele wereld naar de zin maken. Want wat de ene goed vindt, vindt de ander waardeloos. Er zal altijd iemand zijn die mij bekritiseert en tegelijkertijd zal er altijd iemand zijn die mij bewondert. Ik doe wat ik voel dat ik moet doen. Ik kies voor voor mensen waar ik energie van krijg. En die anderen laat ik niet meer mengen in mijn aura. Mi ne moksi nanga deng moro en a firie sa mi abi now, na wang boeng firie, dus mi no mang las’eng moro. Mi lob’ing. Dies na mi!
Lorraine Vasilda (Amsterdam, ’87) houdt van schrijven. Ze wil met haar verhalen anderen inspireren en kracht geven om weer door te gaan. Ze woont met haar zoontje in Lelystad. Ze is allround kapster van European en blackhair. Ze houdt ook van eten, zingen, kickboksen en koken. Volgende maand komt ze weer met een persoonlijk verhaal hier op gesontusranang.nl. Mis het niet!
